A resolución de conflitos é un dos aspectos que máis importancia lle dou no día a día. Dedicámoslle bastante tempo pero pronto se ve recompensado o tempo dedicado.
O que ví durante a miña breve experiencia docente é que a maioría das veces os nenos e nenas usan a agresividade para resolver os pequenos problemas porque non atopan outros recursos que lles sirva para devandita finalidade.
É por isto que habitualmente realizamos "unha asemblea extraordinaria" á volta do recreo para saber que problemas houbo no patio e como se foron solucionando. Nesta asemblea a maioría dos nenos e nenas participan opinando e propoñendo solucións (ou nestas alturas, xa solucionando o problema). Todos analizamos a orixe do conflito e como chegamos até ese punto.
Como é lóxico a nosa postura consensuada é que debemos solucionar os conflitos falando e por nós mesmos, xa que eu UNICAMENTE son unha mediadora nese momento; "non é o meu problema" así que teñen que solucionalo e falalo eles/as.
Xa non é tan estraño ver a algún dos meus alumnos sentados nun recuncho do patio ou nunha das mesas de clase falando para chegar a un acordo. Xa non é tan estraño escoitar frases como "agora fala ti que eu che escoito" ou "imos a unha mesa que isto temos que falalo".
Como é de supor atópome moi orgullosa de como a aula está a responder a esta dinámica, pero nunca estamos libres a que se nos esqueza as boas formas ou que volvamos recorrer á solución máis rápida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario